در واقع ثبت چنین رکوردی برای بشردر دوصد متر در قهرمانی جهان در سال ۲۰۰۹ فیزیکدانان را به فکر واداشت.
فیزیکدانان
بر این باورند که سرعت یک دونده به نسبت قدرت و وزن او بستگی دارد. اگر
ورزشکار ریزنقش باشد، وزن کمتری دارد و سریعتر شتاب می گیرد؛ اما دست و
پاهایش کوچکتر است و این به نفع سرعت نیست.
اگر
بدن حجیم تری داشته باشد، دست و پاهایش بلندتر است و سرعتش هم بالطبع بیشتر
می شود؛ اما به انرژی و قدرت بیشتری نیاز خواهد داشت.
در
عین حال نقطه ای بینابین وجود دارد که همه این عوامل به بهترین یکنواختی
با یکدیگر می رسند و در همین حالت است که حد نهایی سرعت به دست می آید.
درهرحال
فیزیکدانان عنوان میکنند که با عملکر خوب و استارت مناسب در حد بولت
بهترین نتیجه ای که انسان به آن می تواند دست پیدا کند رکورد ۹ ٫ ۴۶ خواهد
بود و این رکورد در شرایط نرمال جوی حاصل خواهد شد.
